woensdag 3 juli 2013

leert dansen...

het moge als bekend worden verondersteld, dat dansen de rechtopgaande uiting is van een verlangen, dat zich doorgaans liggend afspeelt. je bent immers Homo Erectus, of je bent het niet. en de one-night-stand met Anita smaakte Toontje naar meer. en wat is nu een betere plek om tegen dames aan te schurken dan de dansvloer...

nu had je in die dagen kortweg twee smaken: óf je was blues, óf je was soul. was je van de blues, dan liep je uiteraard in blauwe spijkerstof, rafelige hemden en op gympen. was je soul, dan droeg je belachelijk wijde pijpen, nette fleurige hemden, en schoenen met hoogtevreesverwekkende plateauzolen. en die kocht je dan bij voorkeur bij Manfield, de schoenen dan. was je blues, dan luisterde je naar Deep Purple, Black Sabbath, CCR, en aanverwanten. was je soul, dan luisterde je naar de eindeloze stroom van verzamelde soulmuziek die halverwege de jaren zeventig Europa overspoelde...

nu had Toontje geen uitgesproken voorkeur, want hij luisterde naar alles. maar de bijbehorende outfit gaf de doorslag, naast de dansbaarheid van een en ander. hij had een bruine broek met pijpen van 30 cm wijd, een oranje bloes met ruches, en een paar schoenen van Manfield met zolen van 5 cm dik, en hakken van meer dan 10 cm. het geheel werd gecompleteerd met een lange donkergrijze jas van neppa. de schoenen waren immers al duur genoeg...

aldus uitgedost, ging Toontje voortaan ieder weekend De Til in Leusden onveilig maken. daar was op vrijdag- en zaterdagavond disco voor 16-plussers. samen met Carl, een niet onknappe vale Viking uit Nijmegen, ging hij - zoals dat toen heette - vrouwen versieren. want zo hoorde dat: je ging altijd met zijn tweeën, zodat de dames wat te kiezen hadden. zo deden de dames dat immers ook: er was altijd sprake van een duo, waarbij de één net even iets knapper was dan de ander. bij wijze van contrastverschijnsel. 
het aparte was dan altijd, dat het minder knappe exemplaar altijd beter kon zoenen...

de Til in Leusden was een typisch jeugdhonk, gevestigd in een gebouw dat in betere dagen dienst had gedaan als school. het bier was aangelengd, en kostte 50 cent. de dansruimte was overduidelijk een klaslokaal, het was kaal en nauwelijks sfeerverhogend. maar daar zag je niks meer van, zodra de boel werd verduisterd, en de discolampen aangingen. dan was het net Studio 54, zoals we wel eens hadden gezien op Rockpalast...

naar goed Veluws gebruik, ging de hut pas open ná de avonddienst van de plaatselijke kerk, een paar honderd meter verderop. Carl en Toontje hadden al snel door, dat dat de plek was, waar de meesten van onze prooien vandaan moesten komen. dames, onderdrukt door het geloof, zijn zoals bekend niet vies van een potje vozen met onduidelijke afloop. dus wat zij deden, is een kwartiertje voor het einde van de dienst achterin de kerk post vatten, om aldus de noodzakelijke zegeningen over zich te laten afroepen...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten