ergens in de zomer van 1976 was de houdbaarheid van Toontje op het Ortthuis verstreken. hij was bijna 18, en zijn jaren des onderscheids waren aangebroken. Toontje was door zijn puberteit heen, en voelde zich veel te volwassen om nog langer te verkeren tussen de kliek van hitsige knapen en onduidelijke dames...
de uitkomst werd geboden door een gezinstehuis op de Pieter Bothlaan. dit was net gestart onder de bezielende leiding van een van de groepsleiders op het Ortthuis, waarmee Toontje het uitstekend kon vinden. Arie deed dit samen met zijn vrouw Louise, bij wijze van carrière-switch. zij waren beiden al jaren groepsleider, en wilden wat anders...
bij wijze van stage, ging Toontje eerst mee op vakantie naar Giethoorn. daar woonde een bevriend koppel op een oude aftandse boerderij, Erik en Sonja. ze beschikten over een enorme boomgaard, maar wat veel belangrijker was, ze hadden een bootje. een heuse punter voorzien van zeil, en een vaarboom. hiermee kon Toontje het water op, leerde zeilen en kon weer gaan vissen...
nu hadden Erik en Sonja een niet al te gelukkig huwelijk. Erik was groepsleider en was hele dagen van huis, Sonja had een baantje als verkoopster in de plaatselijke souvenir-shop van Giethoorn, de Oude Aarde. Sonja was uit verveling aan de drank geraakt, en zocht vertier. het kon dan ook niet lang duren, voor Sonja diepgaande interesse in Toontje kreeg. Toontje was inmiddels een Adonis in spé, maar stuurs en eenzelvig. kortom, de ideale prooi voor een vrouw die wel eens wat anders wil...
zo kon het dus gebeuren, dat Toontje een keer bij haar op de bank belandde onder het genot van de nodige alchohol, en overladen met de attenties van Sonja. er was verder niemand thuis, en Sonja wist hem te verleiden tot zaken waar een getrouwde vrouw zich beter niet mee bezig kan houden. Toontje had weinig scrupules, en liet het zich allemaal welgevallen...
stom genoeg, wist Toontje niet zijn mond te houden. nadat hij het voorval had gemeld aan zijn aanstaande pleegouders, werd de vakantie abrupt onderbroken, en werd weer spoorslags afgereisd naar Amersfoort. deze episode betekende tevens het einde van het huwelijk van Erik en Sonja...
Toontje was inmiddels volwassen, en een heuse echtbreker...
zaterdag 13 juli 2013
doet een nieuwe poging...
zoals gezegd, had Janneke een vriendin op sleeptouw. die nam ze mee - bij wijze van chaperonne - op haar strooptochten naar het Ortthuis. Marian was net als Toontje nogal schuchter en timide. ze was niet onknap, met een mooi fijn gesneden gezichtje, en zat beduidend beter in haar vel dan haar zuster in het kwaad. qua fysiek dan, want ze had een goed figuur, kon goed dansen en heerlijk zoenen. Toontje zag haar wel zitten, en dat leek wederzijds...
René had het toch maar weer aangelegd met Janneke, en zo kon het dus gebeuren dat Toontje samen met hem en de beide dames weer op pad toog. dat verliep meestal volgens een vast patroon; eerst wat drinken in het Hoekje, op de hoek van de Lavendelstraat, daarna dansen in de Blauwe zaal boven, of een potje bowlen in de PPM daarnaast. vervolgens op de brommer naar het Soesterkwartier, waar Janneke woonde. René en Janneke lagen boven, en Toontje met Marian op de bank beneden...
alle wederzijdse bedoelingen ten spijt, kwam Toontje niet veel verder dan wat vingerwerk. hij was er kennelijk niet al te bedreven in, want ook al werden zijn vingers rimpelig als na een lang bad, meer dan wat gekreun en gezucht wist hij aan Marian niet te ontlokken. daarbij lag ze er meestal bij als een dood vogeltje, en was uiterst passief. mocht ze zichzelf er al toe weten te brengen, Toontjes geslacht aan te vatten, dan gebeurde dat steevast met een afgewend gezicht, alsof de aanblik van het mannelijk business end haar met de grootste walging vervulde...
was Marian wellicht lesbisch? vermoedelijk niet, want na enige tijd bleek ze het uitstekend te kunnen vinden met Herman, een brutaal onooglijk Amboneesje met een enorme lul. Marjan viel op Ambonezen...
hierna had Toontje het wel even gehad met de vrouwen...
René had het toch maar weer aangelegd met Janneke, en zo kon het dus gebeuren dat Toontje samen met hem en de beide dames weer op pad toog. dat verliep meestal volgens een vast patroon; eerst wat drinken in het Hoekje, op de hoek van de Lavendelstraat, daarna dansen in de Blauwe zaal boven, of een potje bowlen in de PPM daarnaast. vervolgens op de brommer naar het Soesterkwartier, waar Janneke woonde. René en Janneke lagen boven, en Toontje met Marian op de bank beneden...
alle wederzijdse bedoelingen ten spijt, kwam Toontje niet veel verder dan wat vingerwerk. hij was er kennelijk niet al te bedreven in, want ook al werden zijn vingers rimpelig als na een lang bad, meer dan wat gekreun en gezucht wist hij aan Marian niet te ontlokken. daarbij lag ze er meestal bij als een dood vogeltje, en was uiterst passief. mocht ze zichzelf er al toe weten te brengen, Toontjes geslacht aan te vatten, dan gebeurde dat steevast met een afgewend gezicht, alsof de aanblik van het mannelijk business end haar met de grootste walging vervulde...
was Marian wellicht lesbisch? vermoedelijk niet, want na enige tijd bleek ze het uitstekend te kunnen vinden met Herman, een brutaal onooglijk Amboneesje met een enorme lul. Marjan viel op Ambonezen...
hierna had Toontje het wel even gehad met de vrouwen...
meer dames met brommers...
een van de vaste vrouwelijke bezoekers van het Ortthuis, naast Anita Bots, was Janneke. een roodharige uit het Soesterkwartier, van minstens 18. zij had al de nodige betrekkingen aangeknoopt gehad met de wat oudere Pioniers, maar die waren vermoedelijk op haar uitgekeken. dus uit de rijke aanvoer van verse jongelingen, was zij aangelopen tegen René. dat was al sinds jaar en dag een maatje van Toontje, en ze waren zelfs nog achter de meiden aan geweest in Waddinxveen, en in Ermelo waar René zijn jachtgebied had. ze waren ook samen aangeschoten geraakt, en waren dus kortom vrienden...
nu was René een uiterst gulle Amsterdammer, en zag er dan ook geen been in om Janneke te delen met zijn boezemvrienden. zo van: "Die Janneke is een geil wijf, die moet je ook eens proberen... Ze vindt je wel erg leuk..." Toontje was once bitten, twice shy, dus die keek wel uit. maar dan had hij Janneke onderschat. want immers, als een vrouw iets niet kan krijgen, dan wil ze het alleen maar harder...
om een lang verhaal kort te maken: Toontje belandde in de armen van Janneke, op het bed van René. zoals gewoonlijk liet Toontje zich van zijn beste kant zien, qua kusvaardigheid. vervelend was, dat hij Janneke absoluut niet aantrekkelijk vond. ze had een onprettige stem, ze had nauwelijks bloesvulling, en beweerde continu ongesteld te zijn. daarnaast was haar gehele bovengebit vervangen door een kunstgebit. niet dat dat hinderde bij het zoenen, want dat kun je vastplakken. maar dat gladde verhemelte was Toontje te veel...
kortom, ten overstaan van René wimpelde Toontje Janneke af, met de vaststelling, dat ze 'te oud was'. dat was natuurlijk een diepe belediging voor een vrouw, want ze was nog niet eens 19. al had ze al een kunstgebit...
gelukkig had Janneke nog een vriendin, ook met brommer...
nu was René een uiterst gulle Amsterdammer, en zag er dan ook geen been in om Janneke te delen met zijn boezemvrienden. zo van: "Die Janneke is een geil wijf, die moet je ook eens proberen... Ze vindt je wel erg leuk..." Toontje was once bitten, twice shy, dus die keek wel uit. maar dan had hij Janneke onderschat. want immers, als een vrouw iets niet kan krijgen, dan wil ze het alleen maar harder...
om een lang verhaal kort te maken: Toontje belandde in de armen van Janneke, op het bed van René. zoals gewoonlijk liet Toontje zich van zijn beste kant zien, qua kusvaardigheid. vervelend was, dat hij Janneke absoluut niet aantrekkelijk vond. ze had een onprettige stem, ze had nauwelijks bloesvulling, en beweerde continu ongesteld te zijn. daarnaast was haar gehele bovengebit vervangen door een kunstgebit. niet dat dat hinderde bij het zoenen, want dat kun je vastplakken. maar dat gladde verhemelte was Toontje te veel...
kortom, ten overstaan van René wimpelde Toontje Janneke af, met de vaststelling, dat ze 'te oud was'. dat was natuurlijk een diepe belediging voor een vrouw, want ze was nog niet eens 19. al had ze al een kunstgebit...
gelukkig had Janneke nog een vriendin, ook met brommer...
loopt zijn eerste echte blauwtje...
of het nu kwam, omdat zijn meer door de wol geverfde verovering Toontje wat al te schuchter vond - verder dan haar broekje en BH kwam hij niet, en zelf kreeg je hem nauwelijks uit de broek, al kon hij wel waanzinnig lekker zoenen - óf dat ze hem écht aardig vond en hem niet wilde verpesten, Toontje bleef maagdelijk.
Carl daarentegen, liet zich van zijn beste kant zien, ging kort daarop samenwonen met zijn verovering, en verliet het Ortthuis...
de verkering van Toontje bloedde dood. niet lang daarna zag hij in de Til de bewuste dame niet alleen dansen, maar ook kussen met een ander...
Toontje is nooit meer in de Til geweest...
Carl daarentegen, liet zich van zijn beste kant zien, ging kort daarop samenwonen met zijn verovering, en verliet het Ortthuis...
de verkering van Toontje bloedde dood. niet lang daarna zag hij in de Til de bewuste dame niet alleen dansen, maar ook kussen met een ander...
Toontje is nooit meer in de Til geweest...
groeit wat al te snel op...
we hadden Toontje achtergelaten in Leusden, alwaar hij zijn eerste schuchtere scheden op vrijersvoeten heeft beleefd. het gerommel in de dorpskerk, de kroeg ernaast, en de daarop volgende paringsrituelen in De Til, moesten uiteindelijk toch een keer resultaat opleveren. de aanhouder wint...
het verliep geheel langs de te verwachten lijn; Toontje en Carl liepen tegen een dameskoppel aan, dat zich liet beschrijven volgens de regels. het waren twee vriendinnen, allebei voorzien van een brommer, dus 16-plus. ze dronken, rookten, en sloegen de kerk altijd over, om direct naar de dorpskroeg te gaan. helemaal onze types dus, vond Carl...
zoals de wet voorschrijft, was de ene brutaal en wat knapper, en de ander wat meer ingetogen en - het spijt me, dat ik het zeg - nogal lelijk, maar niet onaantrekkelijk. Carl zei direct, lelijke Viking als hij zelf was: "Doe mij die lelijkerd maar, die zijn altijd beter in bed. Die moeten namelijk meer hun best doen..." Toontje was nog zeer groen, dus de onverbiddelijke wijsheid van die woorden, ontging hem volledig. hijzelf, vond die leukerd immers veel leuker...
het kan niet anders, of de betreffende dames hadden ongeveer hetzelfde idee. de wat knappere had ongetwijfeld tegen haar chaperonne - de lelijkerds zijn altijd de chaperonne, dan wel de BOB - gezegd: "Neem jij die lelijke Viking maar... Dat leukerdje llijkt me nog maagd... Als het maar geen homo's zijn..." En aldus werden de dames het eens...
de onderhandelingen verliepen dan ook uiterst vlot, en voor we het wisten waren we een heus gevaar op de dansvloer. er werd niet alleen uiterst verdienstelijk gedanst - Toontje had ook nog de beste danseres van de twee aan de haak - maar mede dankzij de inbreng van Carl die bij gebrek aan danstalent maar gelijk aan het zoenen sloeg - kwam het ook al snel tot de wat meer amoureuze uitingen. tijdens de wat langzamere nummers werd er uiteraard geslijpt - kent iemand dat woord nog? - en gekust...
voor het wat steviger werk, kwam al snel de Mof in beeld. deze uitspanning ligt ergens tussen Leusden en Amersfoort, en beschikte over de nodige overdekte duistere plekken, waar al snel het meer serieuze werk werd aangevat. Carl lag al snel horizontaal, Toontje hield het vooralsnog bij mond- en handwerk...
het verliep geheel langs de te verwachten lijn; Toontje en Carl liepen tegen een dameskoppel aan, dat zich liet beschrijven volgens de regels. het waren twee vriendinnen, allebei voorzien van een brommer, dus 16-plus. ze dronken, rookten, en sloegen de kerk altijd over, om direct naar de dorpskroeg te gaan. helemaal onze types dus, vond Carl...
zoals de wet voorschrijft, was de ene brutaal en wat knapper, en de ander wat meer ingetogen en - het spijt me, dat ik het zeg - nogal lelijk, maar niet onaantrekkelijk. Carl zei direct, lelijke Viking als hij zelf was: "Doe mij die lelijkerd maar, die zijn altijd beter in bed. Die moeten namelijk meer hun best doen..." Toontje was nog zeer groen, dus de onverbiddelijke wijsheid van die woorden, ontging hem volledig. hijzelf, vond die leukerd immers veel leuker...
het kan niet anders, of de betreffende dames hadden ongeveer hetzelfde idee. de wat knappere had ongetwijfeld tegen haar chaperonne - de lelijkerds zijn altijd de chaperonne, dan wel de BOB - gezegd: "Neem jij die lelijke Viking maar... Dat leukerdje llijkt me nog maagd... Als het maar geen homo's zijn..." En aldus werden de dames het eens...
de onderhandelingen verliepen dan ook uiterst vlot, en voor we het wisten waren we een heus gevaar op de dansvloer. er werd niet alleen uiterst verdienstelijk gedanst - Toontje had ook nog de beste danseres van de twee aan de haak - maar mede dankzij de inbreng van Carl die bij gebrek aan danstalent maar gelijk aan het zoenen sloeg - kwam het ook al snel tot de wat meer amoureuze uitingen. tijdens de wat langzamere nummers werd er uiteraard geslijpt - kent iemand dat woord nog? - en gekust...
voor het wat steviger werk, kwam al snel de Mof in beeld. deze uitspanning ligt ergens tussen Leusden en Amersfoort, en beschikte over de nodige overdekte duistere plekken, waar al snel het meer serieuze werk werd aangevat. Carl lag al snel horizontaal, Toontje hield het vooralsnog bij mond- en handwerk...
donderdag 4 juli 2013
is geen versierder...
wat al snel duidelijk werd, was dat Toontje beter kon dansen, dan plompverloren op een dame aflopen om haar ten dans te vragen. laat staan haar te verleiden tot verdere ondeugende handelingen. als versierder had Toontje nog veel te leren, zoveel was wel duidelijk. en eigenlijk is dat nog steeds zo, want Toontje is niet echt een womanizer. je kunt er dan wel fris en fruitig uitzien, en beschikken over een bariton die de dames tot in hun broekje kunnen voelen, zonder repertoire kom je gewoonlijk nergens...
gelukkig leed Carl aan dezelfde kwaal, maar dan precies omgekeerd. hij danste inderdaad als een Viking, waaraan alleen nog de strijdknots ontbrak, maar met de dames wist hij wel raad. we waren dan ook een gouden koppel, en hadden over aandacht niet te klagen. het duurde dan ook niet lang, voordat de dames ons achter in de kerk alvast kwamen opzoeken, om er zeker van te zijn dat ze in ons gezelschap naar De Til zouden worden geëscorteerd. soms werd het wat al te bont, en hadden we er maar liefst zes op het sleeptouw. of liever gezegd op het vinkentouw, want dames die onder elkaar dingen naar de gunsten van knappe jonge mannen, kunnen knap lawaaiig zijn...
je zou dus zeggen, dat we goede zaken deden, maar dat viel tegen. er werd volop gedanst en geflirt, en ons balboekje was iedere avond ramvol. hier en daar werd een besmuikte kus op de volle mond gesignaleerd, bij wijze van bedankje voor de gezellige avond, maar daar bleef het vooralsnog bij. de Leusdener Deernen waren maar wat zuinig met hun spullen, om het even plastisch uit te drukken. al snel hadden we door, wat we verkeerd deden...
dat van die kerk, was een gouden greep. maar vandaar rechtstreeks naar De Til was een verkeerde tactiek. naast de kerk zat een dorpskroeg - zoals gewoonlijk - en het werd ons al snel duidelijk dat als we eerst even daar heen gingen, dat we dan de dames konden ontmoeten met een wat lossere moraal. die waren doorgaans ook wat ouder, en meer door de wol geverfd. vermoedelijk kregen deze dames ook meer zakgeld, of hadden zelfs al een baan. het kostte ons wat meer, maar het resultaat was lonend. eerst even wat drankjes erin, en dan verliep de boel een stuk soepeler. drank en vrouwen is en blijft een gouden combinatie...
gelukkig leed Carl aan dezelfde kwaal, maar dan precies omgekeerd. hij danste inderdaad als een Viking, waaraan alleen nog de strijdknots ontbrak, maar met de dames wist hij wel raad. we waren dan ook een gouden koppel, en hadden over aandacht niet te klagen. het duurde dan ook niet lang, voordat de dames ons achter in de kerk alvast kwamen opzoeken, om er zeker van te zijn dat ze in ons gezelschap naar De Til zouden worden geëscorteerd. soms werd het wat al te bont, en hadden we er maar liefst zes op het sleeptouw. of liever gezegd op het vinkentouw, want dames die onder elkaar dingen naar de gunsten van knappe jonge mannen, kunnen knap lawaaiig zijn...
je zou dus zeggen, dat we goede zaken deden, maar dat viel tegen. er werd volop gedanst en geflirt, en ons balboekje was iedere avond ramvol. hier en daar werd een besmuikte kus op de volle mond gesignaleerd, bij wijze van bedankje voor de gezellige avond, maar daar bleef het vooralsnog bij. de Leusdener Deernen waren maar wat zuinig met hun spullen, om het even plastisch uit te drukken. al snel hadden we door, wat we verkeerd deden...
dat van die kerk, was een gouden greep. maar vandaar rechtstreeks naar De Til was een verkeerde tactiek. naast de kerk zat een dorpskroeg - zoals gewoonlijk - en het werd ons al snel duidelijk dat als we eerst even daar heen gingen, dat we dan de dames konden ontmoeten met een wat lossere moraal. die waren doorgaans ook wat ouder, en meer door de wol geverfd. vermoedelijk kregen deze dames ook meer zakgeld, of hadden zelfs al een baan. het kostte ons wat meer, maar het resultaat was lonend. eerst even wat drankjes erin, en dan verliep de boel een stuk soepeler. drank en vrouwen is en blijft een gouden combinatie...
woensdag 3 juli 2013
leert dansen...
het moge als bekend worden verondersteld, dat dansen de rechtopgaande uiting is van een verlangen, dat zich doorgaans liggend afspeelt. je bent immers Homo Erectus, of je bent het niet. en de one-night-stand met Anita smaakte Toontje naar meer. en wat is nu een betere plek om tegen dames aan te schurken dan de dansvloer...
nu had je in die dagen kortweg twee smaken: óf je was blues, óf je was soul. was je van de blues, dan liep je uiteraard in blauwe spijkerstof, rafelige hemden en op gympen. was je soul, dan droeg je belachelijk wijde pijpen, nette fleurige hemden, en schoenen met hoogtevreesverwekkende plateauzolen. en die kocht je dan bij voorkeur bij Manfield, de schoenen dan. was je blues, dan luisterde je naar Deep Purple, Black Sabbath, CCR, en aanverwanten. was je soul, dan luisterde je naar de eindeloze stroom van verzamelde soulmuziek die halverwege de jaren zeventig Europa overspoelde...
nu had Toontje geen uitgesproken voorkeur, want hij luisterde naar alles. maar de bijbehorende outfit gaf de doorslag, naast de dansbaarheid van een en ander. hij had een bruine broek met pijpen van 30 cm wijd, een oranje bloes met ruches, en een paar schoenen van Manfield met zolen van 5 cm dik, en hakken van meer dan 10 cm. het geheel werd gecompleteerd met een lange donkergrijze jas van neppa. de schoenen waren immers al duur genoeg...
aldus uitgedost, ging Toontje voortaan ieder weekend De Til in Leusden onveilig maken. daar was op vrijdag- en zaterdagavond disco voor 16-plussers. samen met Carl, een niet onknappe vale Viking uit Nijmegen, ging hij - zoals dat toen heette - vrouwen versieren. want zo hoorde dat: je ging altijd met zijn tweeën, zodat de dames wat te kiezen hadden. zo deden de dames dat immers ook: er was altijd sprake van een duo, waarbij de één net even iets knapper was dan de ander. bij wijze van contrastverschijnsel. het aparte was dan altijd, dat het minder knappe exemplaar altijd beter kon zoenen...
de Til in Leusden was een typisch jeugdhonk, gevestigd in een gebouw dat in betere dagen dienst had gedaan als school. het bier was aangelengd, en kostte 50 cent. de dansruimte was overduidelijk een klaslokaal, het was kaal en nauwelijks sfeerverhogend. maar daar zag je niks meer van, zodra de boel werd verduisterd, en de discolampen aangingen. dan was het net Studio 54, zoals we wel eens hadden gezien op Rockpalast...
naar goed Veluws gebruik, ging de hut pas open ná de avonddienst van de plaatselijke kerk, een paar honderd meter verderop. Carl en Toontje hadden al snel door, dat dat de plek was, waar de meesten van onze prooien vandaan moesten komen. dames, onderdrukt door het geloof, zijn zoals bekend niet vies van een potje vozen met onduidelijke afloop. dus wat zij deden, is een kwartiertje voor het einde van de dienst achterin de kerk post vatten, om aldus de noodzakelijke zegeningen over zich te laten afroepen...
nu had je in die dagen kortweg twee smaken: óf je was blues, óf je was soul. was je van de blues, dan liep je uiteraard in blauwe spijkerstof, rafelige hemden en op gympen. was je soul, dan droeg je belachelijk wijde pijpen, nette fleurige hemden, en schoenen met hoogtevreesverwekkende plateauzolen. en die kocht je dan bij voorkeur bij Manfield, de schoenen dan. was je blues, dan luisterde je naar Deep Purple, Black Sabbath, CCR, en aanverwanten. was je soul, dan luisterde je naar de eindeloze stroom van verzamelde soulmuziek die halverwege de jaren zeventig Europa overspoelde...
nu had Toontje geen uitgesproken voorkeur, want hij luisterde naar alles. maar de bijbehorende outfit gaf de doorslag, naast de dansbaarheid van een en ander. hij had een bruine broek met pijpen van 30 cm wijd, een oranje bloes met ruches, en een paar schoenen van Manfield met zolen van 5 cm dik, en hakken van meer dan 10 cm. het geheel werd gecompleteerd met een lange donkergrijze jas van neppa. de schoenen waren immers al duur genoeg...
aldus uitgedost, ging Toontje voortaan ieder weekend De Til in Leusden onveilig maken. daar was op vrijdag- en zaterdagavond disco voor 16-plussers. samen met Carl, een niet onknappe vale Viking uit Nijmegen, ging hij - zoals dat toen heette - vrouwen versieren. want zo hoorde dat: je ging altijd met zijn tweeën, zodat de dames wat te kiezen hadden. zo deden de dames dat immers ook: er was altijd sprake van een duo, waarbij de één net even iets knapper was dan de ander. bij wijze van contrastverschijnsel. het aparte was dan altijd, dat het minder knappe exemplaar altijd beter kon zoenen...
de Til in Leusden was een typisch jeugdhonk, gevestigd in een gebouw dat in betere dagen dienst had gedaan als school. het bier was aangelengd, en kostte 50 cent. de dansruimte was overduidelijk een klaslokaal, het was kaal en nauwelijks sfeerverhogend. maar daar zag je niks meer van, zodra de boel werd verduisterd, en de discolampen aangingen. dan was het net Studio 54, zoals we wel eens hadden gezien op Rockpalast...
naar goed Veluws gebruik, ging de hut pas open ná de avonddienst van de plaatselijke kerk, een paar honderd meter verderop. Carl en Toontje hadden al snel door, dat dat de plek was, waar de meesten van onze prooien vandaan moesten komen. dames, onderdrukt door het geloof, zijn zoals bekend niet vies van een potje vozen met onduidelijke afloop. dus wat zij deden, is een kwartiertje voor het einde van de dienst achterin de kerk post vatten, om aldus de noodzakelijke zegeningen over zich te laten afroepen...
dinsdag 2 juli 2013
blijkt ineens een oude ziel...
als jongste telg van de groep der Pioniers, bleek Toontje ineens te behoren tot de ouderen. dezelfde gasten, die in zijn Vossentijd zijn spullen hadden gejat, zijn bed verklooid, of hem anderszins het leven onmogelijk hadden gemaakt, bleken nu ineens vol ontzag over zijn persoontje. want Toontje was er in geslaagd om te voltrekken, wat zij nooit hadden gedurfd. gewoon weglopen, je eigen plan trekken, gewoon je zakgeld komen ophalen, je was doen, je voeding laten aanvullen, enzetcetera...
jezelf domweg onttrekken aan de situatie, waarin je buiten jezelf om in terecht kan komen, was nog nooit in hun botte zielen opgekomen. maar zij wisten tevens dat Toontje daarvoor een flinke prijs had moeten betalen. hij had zijn vrijheid verkozen boven de zekerheid van gebondenheid. en nu, juist op dit moment, had Toontje zijn vrijheid vrijwillig ingeleverd...
Toontjes verjaardag, 3 september 1974, werd gevierd op de Noodlanding. als je vanuit de slaapverdieping van de Pioniers, het bordes boven de hoofingang op liep, dan kon je linksaf een trapje af, naar de zolderverdieping boven het fietsen/brommer/knutselhok daaronder. dit was een bedompte ruimte zonder enig raam, maar wel voorzien van het noodzakelijk comfort als matrassen, stoelen, verlichting, en zelfs stromend water. kortom, de ideale lokatie voor een huisbar, annex chillruimte, annex afwerkplek... kortom: de Noodlanding...
Toontjes verjaardagskadoo van zijn kersverse bendgenoten der Pioniers, was Anita Bots. dat was de dame, die tot nu toe niemand had kunnen krijgen, en het leek de groepsgenoten wel een aardig idee dat Toontje zijn gave gebitje daarop zou stukbijten. bij wijze van initiatie-rite, zeg maar. als je er echt bij wil horen, groentje, moet je wel even eerst dit doen... even iemand omleggen...
Toontje heeft geen idee, hoe ze Anita Bots ooit zo gek hebben weten te krijgen. zij was de droom van iedere puberaar, qua écht blond en dikke tieten. maar niemand had er ooit aan mogen komen, of zelfs maar een kus van haar kunnen stelen. er was vermoedelijk drank in het spel, maar hoe dan ook: Toontje had met Anita een zeer gezellige avond, en is én passant ontmaagd...
even voor het plaatje: wij zien rechts het bedoelde bordes, met het trapje naar de Noodlanding, onder het pannendak uiterst rechts... de slaapverdieping van de Pioniers is onder het pannendak van het hoofdgebouw... vanuit dat raam klauterde je de dakgoot op, vandaar op het toilet van de Vossenverdieping naar de brandtrap, en vandaar op het bordes...
en dat dan met drank, en Anita in het kielzog
overigens, de dames kwamen via de omgekeerde route binnen, via de brandtrap vanaf de begane grond...
pay no attention to the people in the foreground... actors...
is helaas geen foto te vinden van Anita Bots... die zal nu ook wel bijna 60 worden...
jezelf domweg onttrekken aan de situatie, waarin je buiten jezelf om in terecht kan komen, was nog nooit in hun botte zielen opgekomen. maar zij wisten tevens dat Toontje daarvoor een flinke prijs had moeten betalen. hij had zijn vrijheid verkozen boven de zekerheid van gebondenheid. en nu, juist op dit moment, had Toontje zijn vrijheid vrijwillig ingeleverd...
Toontjes verjaardag, 3 september 1974, werd gevierd op de Noodlanding. als je vanuit de slaapverdieping van de Pioniers, het bordes boven de hoofingang op liep, dan kon je linksaf een trapje af, naar de zolderverdieping boven het fietsen/brommer/knutselhok daaronder. dit was een bedompte ruimte zonder enig raam, maar wel voorzien van het noodzakelijk comfort als matrassen, stoelen, verlichting, en zelfs stromend water. kortom, de ideale lokatie voor een huisbar, annex chillruimte, annex afwerkplek... kortom: de Noodlanding...
Toontjes verjaardagskadoo van zijn kersverse bendgenoten der Pioniers, was Anita Bots. dat was de dame, die tot nu toe niemand had kunnen krijgen, en het leek de groepsgenoten wel een aardig idee dat Toontje zijn gave gebitje daarop zou stukbijten. bij wijze van initiatie-rite, zeg maar. als je er echt bij wil horen, groentje, moet je wel even eerst dit doen... even iemand omleggen...
Toontje heeft geen idee, hoe ze Anita Bots ooit zo gek hebben weten te krijgen. zij was de droom van iedere puberaar, qua écht blond en dikke tieten. maar niemand had er ooit aan mogen komen, of zelfs maar een kus van haar kunnen stelen. er was vermoedelijk drank in het spel, maar hoe dan ook: Toontje had met Anita een zeer gezellige avond, en is én passant ontmaagd...
even voor het plaatje: wij zien rechts het bedoelde bordes, met het trapje naar de Noodlanding, onder het pannendak uiterst rechts... de slaapverdieping van de Pioniers is onder het pannendak van het hoofdgebouw... vanuit dat raam klauterde je de dakgoot op, vandaar op het toilet van de Vossenverdieping naar de brandtrap, en vandaar op het bordes...
en dat dan met drank, en Anita in het kielzog
overigens, de dames kwamen via de omgekeerde route binnen, via de brandtrap vanaf de begane grond...
pay no attention to the people in the foreground... actors...
is helaas geen foto te vinden van Anita Bots... die zal nu ook wel bijna 60 worden...
is dus niet van de huizen...
het vrijwillig opgeven van zijn nomadenbestaan, viel Toontje zwaarder dan hij ooit had durven hopen, of vrezen. sinds hij het laatste jaar thuis opgesloten had gezeten op zijn eigen kamertje, veelde hij geen muren meer om zich heen. zijn favoriete ruimte had geen deur, en geen vensters met sponningen en glas. Toontje kreeg het zelfs al benauwd van de dubbele rits van zijn tent, als hij nodig moest pissen. zijn behoefte in een pannetje doen was een optie, maar dat moest dan een behoorlijke pan wezen...
Toontje was dan ook het liefst buiten, maar zijn makke was, dat hij sinds de episode in zijn zelfgemaakte iglo ook erg slecht kou kon velen. Kou was pijn, daar kon zelfs Don Juan (uit Carlos Castaneda, met zijn persoonlijke macht) niks aan veranderen. Een huis was pijn, want daarin kon je opgesloten raken. Toontje wordt dan ook nog dagelijks wakker uit diverse nachtmerrries, waarin 'gevangenheid' een sleutelrol speelt. afgaande, op de vochtigheidsgraad van zijn beddengoed, speelt een groot deel daarvan zich onder water af... (grapje tussendoor...)
OK, tijdens het winterseizoen was het crappy in het tentje van Toontje. je kunt dan wel vrolijk een fikkie stoken, voor verwarming, koken, en waswater. en natuurlijk beschik je over een prima slaapzak, in je dubbeldaks tentje. en natuurlijk mag je wel eens ergens logeren, een fatsoenlijke douche nemen, of in een echt bed slapen, na een echte maaltijd. desnoods voor een dag of wat, zolang je eigen houdbaarheidsdatum strekt...
het feit, dat Toontje weer zijn intrek nam in het Ortthuis was puur praktisch. zijn kampeeruitrusting was verrot, zijn visuitrusting aan diepgaand onderhoud onderhevig, maar het belangrijkste was het feit, dat Toontje knaleenzaam was. zijn zelfverkozen onttrekking aan de dagelijkse mores van een roerig jongenstehuis was zeker niet uit luxe. het feit, dat hij nu met hangende pootjes terug moest, was dan ook geen zwaktebod...
Toontje moest zijn studie nu serieus gaan nemen, als jong volwassene. hij kon altijd nog bij van Venrooy (directeur Zandbergen, woonachtig op nummer 10) onder de coniferen gaan liggen, tussen de konijnen...
Toontje was dan ook het liefst buiten, maar zijn makke was, dat hij sinds de episode in zijn zelfgemaakte iglo ook erg slecht kou kon velen. Kou was pijn, daar kon zelfs Don Juan (uit Carlos Castaneda, met zijn persoonlijke macht) niks aan veranderen. Een huis was pijn, want daarin kon je opgesloten raken. Toontje wordt dan ook nog dagelijks wakker uit diverse nachtmerrries, waarin 'gevangenheid' een sleutelrol speelt. afgaande, op de vochtigheidsgraad van zijn beddengoed, speelt een groot deel daarvan zich onder water af... (grapje tussendoor...)
OK, tijdens het winterseizoen was het crappy in het tentje van Toontje. je kunt dan wel vrolijk een fikkie stoken, voor verwarming, koken, en waswater. en natuurlijk beschik je over een prima slaapzak, in je dubbeldaks tentje. en natuurlijk mag je wel eens ergens logeren, een fatsoenlijke douche nemen, of in een echt bed slapen, na een echte maaltijd. desnoods voor een dag of wat, zolang je eigen houdbaarheidsdatum strekt...
het feit, dat Toontje weer zijn intrek nam in het Ortthuis was puur praktisch. zijn kampeeruitrusting was verrot, zijn visuitrusting aan diepgaand onderhoud onderhevig, maar het belangrijkste was het feit, dat Toontje knaleenzaam was. zijn zelfverkozen onttrekking aan de dagelijkse mores van een roerig jongenstehuis was zeker niet uit luxe. het feit, dat hij nu met hangende pootjes terug moest, was dan ook geen zwaktebod...
Toontje moest zijn studie nu serieus gaan nemen, als jong volwassene. hij kon altijd nog bij van Venrooy (directeur Zandbergen, woonachtig op nummer 10) onder de coniferen gaan liggen, tussen de konijnen...
is 16 geworden; nog meer drank dan vrouwen...
hierna gaat het rap bergafwaarts met Toontje. de rol van vrouwen in zijn leven, heeft hij inmiddels grondig heroverwogen, hij is inmiddels aan de drank, en rookt...
nu kon je in Toontjes tijd - we schrijven nu 1974 - daar niet echt van aan de zelfkant geraken. roken was zwaar bon ton, net als drinken en vage verbintenissen met vrouwen...
Toontje was inmiddels met goed gevolg van de LTS gerold, en leerde maar door. op het Ortthuis - al kwam hij daar nog nauwelijks - was hij inmiddels doorgestoten tot de regioenen der Pioniers. een unicum, voor een 16-jarige, in de geschiedenis van het Ortthuis. getuigschriften dienaangaande zijn ter inzage...
hiermee kreeg Toontje toegang tot het Heilige der Heiligen. de eindeloze stroom vrouwen, die Toontje al dagelijks aan de poort van Bosweg 6 had gezien. 16-17-18-jarige dames, alleen bestemd voor de Pioniers...
voor de goede orde: als Pionier genoot je wel de nodige privileges, in het Ortthuis. je had een eigen kamertje, afsluitbaar, een een betrekkelijk grote bergkast. idem afsluitbaar. de groepsruimte van de Pioniers bevond zich op een strategische plek. net 4 meter rechts van de hoofdingang, en met de deur open keek je vanuit de groepsruimte zo de Bosweg op. bij helder weer, natuurlijk, want er stond veel groens... buiten, maar daar kom ik nog op...
tot je verdere privileges behoorde aanzienlijk meer zakgeld; Vossen kregen 12,50 in de week, een Pionier het dubbele, tenzij er betaald werk in het spel kwam, want dan moest de Pionier in kwestie ineens kostgeld gaan betalen. niet veel, maar het was genoeg om je ertoe te stimuleren om maar vooral je studie af te maken...
wat dagbesteding betreft, was je doel duidelijk. je moest zoveel mogelijk Vosjes het leven zuur maken, want daarom draaide het karma van de Ortthuizer; het leven was geen lolletje, en alleen een Pionier had recht op een menswaardig bestaan. een ander voortvloeisel van al deze privileges bestond eruit, dat ze feesten mochten organiseren, en daarbij dames uitnodigen...
deze dames werden gerecruteerd uit het bestand van het naburige Treekerbergje, de damesafdeling van Zandbergen, en uit de eindeloze stroom dames die dagelijks aan de ingang van het terrein kwamen hangen. dit waren zeker niet allemaal kansloze dames, want het overgrote deel was afkomstig uit het betere deel van het Leusder- en Bergkwartier. het blijft vreemd, hoe beter gesitueerde vrouwen zich onweerstaanbaar aangetrokken voelen tot mannen aan de zelfkant van het bestaan...
en aan die ruif, mocht Toontje met ingang van zijn 16e komen mee-eten. hij kreeg de grootste kamer, die net was vrijgekomen op de zolderverdieping. Toontje besloot, dat het tijd was om zijn nomadenbestaan op te geven, en zich voorlopig weer te vestigen op stand. Toontje begon aan een nieuwe opleiding, met als doel naar de MTS te kunnen. Op Don Bosco, een ander internaat aan de Dodeweg, ging hij een 1-jarige opleiding volgen om zijn LTS-diploma P-stroom op te pimpen tot T-stroom.
nu kon je in Toontjes tijd - we schrijven nu 1974 - daar niet echt van aan de zelfkant geraken. roken was zwaar bon ton, net als drinken en vage verbintenissen met vrouwen...
Toontje was inmiddels met goed gevolg van de LTS gerold, en leerde maar door. op het Ortthuis - al kwam hij daar nog nauwelijks - was hij inmiddels doorgestoten tot de regioenen der Pioniers. een unicum, voor een 16-jarige, in de geschiedenis van het Ortthuis. getuigschriften dienaangaande zijn ter inzage...
hiermee kreeg Toontje toegang tot het Heilige der Heiligen. de eindeloze stroom vrouwen, die Toontje al dagelijks aan de poort van Bosweg 6 had gezien. 16-17-18-jarige dames, alleen bestemd voor de Pioniers...
voor de goede orde: als Pionier genoot je wel de nodige privileges, in het Ortthuis. je had een eigen kamertje, afsluitbaar, een een betrekkelijk grote bergkast. idem afsluitbaar. de groepsruimte van de Pioniers bevond zich op een strategische plek. net 4 meter rechts van de hoofdingang, en met de deur open keek je vanuit de groepsruimte zo de Bosweg op. bij helder weer, natuurlijk, want er stond veel groens... buiten, maar daar kom ik nog op...
tot je verdere privileges behoorde aanzienlijk meer zakgeld; Vossen kregen 12,50 in de week, een Pionier het dubbele, tenzij er betaald werk in het spel kwam, want dan moest de Pionier in kwestie ineens kostgeld gaan betalen. niet veel, maar het was genoeg om je ertoe te stimuleren om maar vooral je studie af te maken...
wat dagbesteding betreft, was je doel duidelijk. je moest zoveel mogelijk Vosjes het leven zuur maken, want daarom draaide het karma van de Ortthuizer; het leven was geen lolletje, en alleen een Pionier had recht op een menswaardig bestaan. een ander voortvloeisel van al deze privileges bestond eruit, dat ze feesten mochten organiseren, en daarbij dames uitnodigen...
deze dames werden gerecruteerd uit het bestand van het naburige Treekerbergje, de damesafdeling van Zandbergen, en uit de eindeloze stroom dames die dagelijks aan de ingang van het terrein kwamen hangen. dit waren zeker niet allemaal kansloze dames, want het overgrote deel was afkomstig uit het betere deel van het Leusder- en Bergkwartier. het blijft vreemd, hoe beter gesitueerde vrouwen zich onweerstaanbaar aangetrokken voelen tot mannen aan de zelfkant van het bestaan...
en aan die ruif, mocht Toontje met ingang van zijn 16e komen mee-eten. hij kreeg de grootste kamer, die net was vrijgekomen op de zolderverdieping. Toontje besloot, dat het tijd was om zijn nomadenbestaan op te geven, en zich voorlopig weer te vestigen op stand. Toontje begon aan een nieuwe opleiding, met als doel naar de MTS te kunnen. Op Don Bosco, een ander internaat aan de Dodeweg, ging hij een 1-jarige opleiding volgen om zijn LTS-diploma P-stroom op te pimpen tot T-stroom.
meer drank dan/als vrouwen...
was Leona een zeperd, en ging zij na Toontje op de loop met de 2e leukste knul van het kampeer-terrein - die kon immers wel zoenen, en durfde ook aan haar te zitten - Sylvia maakte dit ruimschoots goed... als derde dochter in een reeks van vier wist zij haar talenten goed in te zetten. ze kuste niet alleen zeker niet onverdienstelijk - zeker, als we in overweging nemen, dat zij het Toontje uiteindelijk heeft geleerd - maar ook wist ze Toontjes attenties te drijven naar de plekken waar zijn handen en vingers thuis hoorden, op en in een vrouwenlichaam. en zoals altijd, was Toontje een vlotte leerling...
het maakt niet uit, of het nog dezelfde zomer was, of de zomer daarna. al snel mocht Toontje zijn verworven vaardigheden uit proberen op Ingrid. zij was na Suzan, dochter twee uit de rij, en dus de oudere zus van Sylvia. zij deed aan blowen, drank en vozen. het enige wat Toontje zich nog kan herinneren, is een mix van Exota met vieux, waanzinnig langdurige natte zoenen, zijn handen en lippen op allerlei plekken van Ingrid, terwijl zij hem uit zijn broek probeerde te worstelen. hier staakt de verslaggeving, en met de oudste zus Suzan is het gelukkig nooit wat geworden...
het maakt niet uit, of het nog dezelfde zomer was, of de zomer daarna. al snel mocht Toontje zijn verworven vaardigheden uit proberen op Ingrid. zij was na Suzan, dochter twee uit de rij, en dus de oudere zus van Sylvia. zij deed aan blowen, drank en vozen. het enige wat Toontje zich nog kan herinneren, is een mix van Exota met vieux, waanzinnig langdurige natte zoenen, zijn handen en lippen op allerlei plekken van Ingrid, terwijl zij hem uit zijn broek probeerde te worstelen. hier staakt de verslaggeving, en met de oudste zus Suzan is het gelukkig nooit wat geworden...
is toe aan drank en vrouwen...
was het de zomer van 1973? Toontje denkt van wel. in ieder geval, het was Waddinxveen, in iets wat nu Recreatiepark Breedijk heet. in die dagen was het een boerenbedrijf, als excuus voor een opbloeiende camping. er was een volwassen hooiberg, om maar eens wat te noemen. en er was een voormalige schuur, die de plaatselijke boer welwillend ter beschikking had gesteld, bij wijze van kraakobject voor het onrustige deel van de jeugd...
gezien de ligging van dit vakantieverblijf, waren Rotterdammers en Hagenaars nogal oververtegenwoordigd. hier leerde Toontje de ware kneepjes van de Zuid-Hollandse Vrouw. eerst waren het Kaapse Blommen van losse zeden, ruim boven Toontjes leeftijd, nu waren het ineens Haagse Blommen die naar Toontjes gunsten dongen...
voor de goede orde: Toontje was bijna 15, nog ruimschoots maagd, had nog nauwelijks schaamhaar, gezichtsbeharing, kon niet kussen. over de betrekkelijke aantrekkelijkheid van maagden gesproken...
de eerste overtuigde kandidaat was Leona, van de Gouverneurslaan. dit uiterst fraaie exemplaar was het leukerdje van de hele camping. op haar 14e, een mooie kop, een volle bloes, de beste kusser van Den Haag en omstreken. haar zussen beweerden, dat ze zelfs al schaamhaar had. Toontje heeft het nooit mogen controleren, en had daaraan ook niet de minste behoefte...
Toontje kon de verantwoordelijkheid niet aan, met het mooiste meisje van het dorp...
gezien de ligging van dit vakantieverblijf, waren Rotterdammers en Hagenaars nogal oververtegenwoordigd. hier leerde Toontje de ware kneepjes van de Zuid-Hollandse Vrouw. eerst waren het Kaapse Blommen van losse zeden, ruim boven Toontjes leeftijd, nu waren het ineens Haagse Blommen die naar Toontjes gunsten dongen...
voor de goede orde: Toontje was bijna 15, nog ruimschoots maagd, had nog nauwelijks schaamhaar, gezichtsbeharing, kon niet kussen. over de betrekkelijke aantrekkelijkheid van maagden gesproken...
de eerste overtuigde kandidaat was Leona, van de Gouverneurslaan. dit uiterst fraaie exemplaar was het leukerdje van de hele camping. op haar 14e, een mooie kop, een volle bloes, de beste kusser van Den Haag en omstreken. haar zussen beweerden, dat ze zelfs al schaamhaar had. Toontje heeft het nooit mogen controleren, en had daaraan ook niet de minste behoefte...
Toontje kon de verantwoordelijkheid niet aan, met het mooiste meisje van het dorp...
gaat op vakantie...
inmiddels was Toontje nogal uithuizig, en had op diverse plekken in en rond Amersfoort allerhande kampeerplekken ingericht. Toontje had een tentje, een redelijke visuitrusting bij elkaar gekregen/gespaard/gebietst/
bij het Ortthuis ging hij alleen nog langs voor zijn zakgeld, zijn post die er nooit was, en bietste bij Hans van de keuken de nodige aanvullingen op zijn karig dieet van zelfgevangen vis, gevangen of gestolen wild, en alles wat Toontje maar kon vinden...
ook met de dames van de naaikamer had Toontje een warme band. hij kon komen wassen, drogen, zijn eigen kleren leren verstellen. uit afdankertjes had Toontje een complete garderobe. ideaal, zo'n kleding- en voedselbank in één gebouw verenigd...
Toontjes zomervakanties speelden zich inmiddels af in Waddinxveen. de vader en de moeder van zijn vader hadden zich inmiddels - uit boetedoening - opgeworpen als surrogaat-ouders van Toontje. achteraf de slechtste beslissing, in de tragische reeks van beslissingen rondom jeugd-problemen. laat opa en oma het maar oplossen...
wat zij wél goed deden, is de aanschaf van een sta-caravan in Waddinxveen. en ook daarvan had Toontje de sleutel...
bij het Ortthuis ging hij alleen nog langs voor zijn zakgeld, zijn post die er nooit was, en bietste bij Hans van de keuken de nodige aanvullingen op zijn karig dieet van zelfgevangen vis, gevangen of gestolen wild, en alles wat Toontje maar kon vinden...
ook met de dames van de naaikamer had Toontje een warme band. hij kon komen wassen, drogen, zijn eigen kleren leren verstellen. uit afdankertjes had Toontje een complete garderobe. ideaal, zo'n kleding- en voedselbank in één gebouw verenigd...
Toontjes zomervakanties speelden zich inmiddels af in Waddinxveen. de vader en de moeder van zijn vader hadden zich inmiddels - uit boetedoening - opgeworpen als surrogaat-ouders van Toontje. achteraf de slechtste beslissing, in de tragische reeks van beslissingen rondom jeugd-problemen. laat opa en oma het maar oplossen...
wat zij wél goed deden, is de aanschaf van een sta-caravan in Waddinxveen. en ook daarvan had Toontje de sleutel...
gaat weer zwerven...
Toontje was altijd al een leergierig manneke gebleken. al bakte hij er op de lagere school van Directeur Nikken weinig van, op de Othelloweg in Hoogvliet, hij was nog nooit blijven zitten. maakte Toontje zijn huiswerk? vermoedelijk wel, maar hoe en wanneer? we zullen het nooit weten, want Toontje weet het zelf niet eens meer...
nadat Toontje met de hakken over de sloot de zesde klas had overleefd - groep 8, heet dat tegenwoordig - werd het de ambachtsschool. bij navraag, durft Toontje toe te geven dat dat de beste beslissing was, die de ouwe ooit voor hem heeft gemaakt. in de expressieve handvaardigheid was Toontje uitgesproken slecht, maar had wel gouden handjes. en wat zijn oogjes zagen, maakten zijn handjes...
na een slechte start op de Zevende Technische School van Rotterdam, als gebouw nog te vinden aan de Hoefsmidstraat 39 te Hoogvliet, kwam hij terecht op de Chr. Technische school aan de Kaliumweg 2. dat was het soort school, waarbij iedere dag begon en eindigde met een heus gebed.
dientengevolge was deze school - naast een aantal van Toontjes huisgenoten - dan ook overbevolkt met Spakenburgers, Bunschoters, Hooglanders, Hooglanderveners, Nijkerkers, Ermeloërs, kortom het verzamelde jeugdprobleem van de gehele West-Veluwse zwarte-kousen-band van Nederland, verzameld in een enkel schoolgebouw. dit was dan ook de LTS der kanslozen. even verderop zat Niek Savio, aan de vijvers...
kort maar goed, Toontje besloot hier zijn kansen te wagen en gewoon naar school te blijven gaan, wat er ook mocht gebeuren. hij bracht lange dagen door op school, en ging alleen terug naar het Ortthuis als het strikt noodzakelijk was...
hij kon erin, als hij wilde...
nadat Toontje met de hakken over de sloot de zesde klas had overleefd - groep 8, heet dat tegenwoordig - werd het de ambachtsschool. bij navraag, durft Toontje toe te geven dat dat de beste beslissing was, die de ouwe ooit voor hem heeft gemaakt. in de expressieve handvaardigheid was Toontje uitgesproken slecht, maar had wel gouden handjes. en wat zijn oogjes zagen, maakten zijn handjes...
na een slechte start op de Zevende Technische School van Rotterdam, als gebouw nog te vinden aan de Hoefsmidstraat 39 te Hoogvliet, kwam hij terecht op de Chr. Technische school aan de Kaliumweg 2. dat was het soort school, waarbij iedere dag begon en eindigde met een heus gebed.
dientengevolge was deze school - naast een aantal van Toontjes huisgenoten - dan ook overbevolkt met Spakenburgers, Bunschoters, Hooglanders, Hooglanderveners, Nijkerkers, Ermeloërs, kortom het verzamelde jeugdprobleem van de gehele West-Veluwse zwarte-kousen-band van Nederland, verzameld in een enkel schoolgebouw. dit was dan ook de LTS der kanslozen. even verderop zat Niek Savio, aan de vijvers...
kort maar goed, Toontje besloot hier zijn kansen te wagen en gewoon naar school te blijven gaan, wat er ook mocht gebeuren. hij bracht lange dagen door op school, en ging alleen terug naar het Ortthuis als het strikt noodzakelijk was...
hij kon erin, als hij wilde...
is het bos ingestuurd...
het Ortthuis had duidelijk betere tijden gekend. rond 1880, is het door Ds. Scheltema - toenmalig directeur van Zandbergen - bestemd tot opvang van 'maatschappelijk verwaarloosde' kinderen. Jonkheer Ortt had er tot dan toe zelf gewoond. het was een kast van een huis, en het was toen Toontje op 5 januari 1971 arriveerde net grondig verbouwd. in gunstige zin, wel te verstaan, want dat was wel eens anders geweest...
het huis herbergde twee groepen jongens: de Vossen, dat waren (toen nog) 12 jongens in de leeftijd van 14 tot 18, en de Pioniers. deze laatsten waren in de leeftijd vanaf 18 tot 21, en hadden vaak al een soort van baan. het is niet moeilijk voor te stellen, dat Toontje - die net 12 was, en net in de eerste klas van de LTS zat, hier moeilijk aansluiting kon vinden. hij was al geen held met contacten leggen met leeftijdsgenoten, en nu was hij zo maar de allerjongste. dat ging natuurlijk met de nodige ontgroeningen gepaard...
een matrozenbedje of je bed op scherp had je maar zo te pakken, en ook desgewenst meerdere keren per nacht, als je je bed had durven verlaten voor toiletbezoek, want de slaapvertrekken konden niet worden afgesloten, en de Vossen sliepen in groepsverband; de kamer van 3 (de groepsoudsten), de kamer van 4 (de runners-up), en de kamer van 5 ( de pispalen), en er was ook sprake van roulatie. als er wegens doorstroom, een plek vrijkwam hoger op da ladder, dan schoof de oudste door. Toontje begon zoals te verwachten onderaan, op de kamer van 5.
er waren regelmatig razzia's van de Pioniers, die - vaak beschonken - eventjes alle 12 Vossenbedjes kwamen omkeren, met de slaper erin wel te verstaan. Of gewoon over je bed heen te pissen. Dat inspireerde de Oudere Vosjes uiteraard, om met de mindere Vosjes hetzelfde te doen. Zij zagen dat als een soort initiatie-riten, voor hun aanstaande overgang naar de Pioniers. Kortom, de nachten waren vaak onrustig in Huize Ortt...
het Ortthuis in januari 1971, zicht op de Bosweg...
er was 1 leider per groep op de groep; drie per groep per dag, waarvan een dag- en een nachtdienst, plus een bureau-dag-dienst; verder was aanwezig de directeur of adjunct (ook groepsleiders), het hoofd van de huishouding annex maatschappelijk werk, plus een staf van kok, en was- en naaikamer...
het huis herbergde twee groepen jongens: de Vossen, dat waren (toen nog) 12 jongens in de leeftijd van 14 tot 18, en de Pioniers. deze laatsten waren in de leeftijd vanaf 18 tot 21, en hadden vaak al een soort van baan. het is niet moeilijk voor te stellen, dat Toontje - die net 12 was, en net in de eerste klas van de LTS zat, hier moeilijk aansluiting kon vinden. hij was al geen held met contacten leggen met leeftijdsgenoten, en nu was hij zo maar de allerjongste. dat ging natuurlijk met de nodige ontgroeningen gepaard...
een matrozenbedje of je bed op scherp had je maar zo te pakken, en ook desgewenst meerdere keren per nacht, als je je bed had durven verlaten voor toiletbezoek, want de slaapvertrekken konden niet worden afgesloten, en de Vossen sliepen in groepsverband; de kamer van 3 (de groepsoudsten), de kamer van 4 (de runners-up), en de kamer van 5 ( de pispalen), en er was ook sprake van roulatie. als er wegens doorstroom, een plek vrijkwam hoger op da ladder, dan schoof de oudste door. Toontje begon zoals te verwachten onderaan, op de kamer van 5.
er waren regelmatig razzia's van de Pioniers, die - vaak beschonken - eventjes alle 12 Vossenbedjes kwamen omkeren, met de slaper erin wel te verstaan. Of gewoon over je bed heen te pissen. Dat inspireerde de Oudere Vosjes uiteraard, om met de mindere Vosjes hetzelfde te doen. Zij zagen dat als een soort initiatie-riten, voor hun aanstaande overgang naar de Pioniers. Kortom, de nachten waren vaak onrustig in Huize Ortt...
het Ortthuis in januari 1971, zicht op de Bosweg...
er was 1 leider per groep op de groep; drie per groep per dag, waarvan een dag- en een nachtdienst, plus een bureau-dag-dienst; verder was aanwezig de directeur of adjunct (ook groepsleiders), het hoofd van de huishouding annex maatschappelijk werk, plus een staf van kok, en was- en naaikamer...
is van de Kinderbescherming...
toen Toontje goed en wel uit zijn shock wakker werd, was hij gerepatrieerd naar de Bosweg in Amersfoort. gezien zijn laatste escapades was de ouwe van zijn ouderlijke macht verlost, en had volmondig afstand gedaan van de vrucht van zijn lendenen. vanaf nu, stond Toontje onder toezicht van de kinderbescherming, via Pro Juventute. deze vereniging is oorspronkelijk opgericht, ter bestrijding van jeugdcriminaliteit...
vanaf nu, werd Toontje dus beschouwd als 'moeilijk opvoedbaar', hetgeen natuurlijk een vriendelijk eufemisme is voor 'niet willen deugen'. Toontje zag dat uiteraard anders. hij was inmiddels 12, en had uitstekend door, dat zijn ouders steken hadden laten vallen, en niet hijzelf. Toontje besloot, van deze situatie dan ook het beste te maken...
Toontje was belandt in het Willem Anthonie Ortthuis. Jonkheer W.A. Ortt was wat we noemen een goeie Duitser, die zijn leven en kapitaal had gewijd aan het voortwoekerende probleem van de ontspoorde jeugd. het huis was een kapitale villa, verscholen in de uiterste rand van Den Treek, aan Bosweg nummer 6. Nummer 8 was de voetbalkantine van ODI-58, en woning van ex-groepsleider Pierre, die een voetbalvereniging had gesticht voor kansloze jongeren. Nummer 10 was het hoofdkantoor van de maatschappij Zandbergen...
vanaf nu, werd Toontje dus beschouwd als 'moeilijk opvoedbaar', hetgeen natuurlijk een vriendelijk eufemisme is voor 'niet willen deugen'. Toontje zag dat uiteraard anders. hij was inmiddels 12, en had uitstekend door, dat zijn ouders steken hadden laten vallen, en niet hijzelf. Toontje besloot, van deze situatie dan ook het beste te maken...
Toontje was belandt in het Willem Anthonie Ortthuis. Jonkheer W.A. Ortt was wat we noemen een goeie Duitser, die zijn leven en kapitaal had gewijd aan het voortwoekerende probleem van de ontspoorde jeugd. het huis was een kapitale villa, verscholen in de uiterste rand van Den Treek, aan Bosweg nummer 6. Nummer 8 was de voetbalkantine van ODI-58, en woning van ex-groepsleider Pierre, die een voetbalvereniging had gesticht voor kansloze jongeren. Nummer 10 was het hoofdkantoor van de maatschappij Zandbergen...
gaat van huis...
zijn nieuwe vlam, had de ouwe voor de verandering niet van verre gehaald. Ria Vermeulen was een vol nichtje van Ome Peet. het is nog net geen incest, maar wat moet die ouwe wanhopig zijn geweest. ze was geblondeerd, en verre van knap, of zelfs maar in de buurt van aantrekkelijk. maar wat erger was, ze had van meet af aan mot met Toontje...
Toontje was inmiddels 11, en geloofde niet meer in Sinterklaas. en ook niet meer in andere sprookjes. Toontje was bijdehand, en mondig. en Toontje had de schurft aan Ria.
Toontje besloot: "Zij eruit, of ik eruit..."
het werd uiteindelijk Toontje. via kleine vergrijpen, belandde Toontje al snel op het politie-bureau. de ouwe mocht hem komen halen. Toontje werd onhandelbaar, en belandde al snel achter slot en grendel, op zijn eigen kamertje. hij werd eruit gelaten voor school, en at alleen. al snel kwam Toontje helemaal niet meer thuis, en sloeg aan het zwerven...
op een van die eenzame avonden, winter 1970, lag er sneeuw. recht tegenover de flat aan de Marthalaan, op een braak veldje zo'n 50 meter verderop, had Toontje een primitieve iglo gebouwd. een berg sneeuw, met een gat erin. daar is Toontje ingekropen, en in slaap gevallen. het is een geluk, dat die dikke rooie onder ons Toontje bezig had gezien. daardoor werd Toontje wakker in het Zuiderziekenhuis, uit coma door onderkoeling. die ouwe, heeft Toontje nooit meer gezien... vice versa...
naar die dikke rooie heb ik nog een kater vernoemd, de Rooie. ook zijn leven heb ik diverse keren gered...
vice versa...
Toontje was inmiddels 11, en geloofde niet meer in Sinterklaas. en ook niet meer in andere sprookjes. Toontje was bijdehand, en mondig. en Toontje had de schurft aan Ria.
Toontje besloot: "Zij eruit, of ik eruit..."
het werd uiteindelijk Toontje. via kleine vergrijpen, belandde Toontje al snel op het politie-bureau. de ouwe mocht hem komen halen. Toontje werd onhandelbaar, en belandde al snel achter slot en grendel, op zijn eigen kamertje. hij werd eruit gelaten voor school, en at alleen. al snel kwam Toontje helemaal niet meer thuis, en sloeg aan het zwerven...
op een van die eenzame avonden, winter 1970, lag er sneeuw. recht tegenover de flat aan de Marthalaan, op een braak veldje zo'n 50 meter verderop, had Toontje een primitieve iglo gebouwd. een berg sneeuw, met een gat erin. daar is Toontje ingekropen, en in slaap gevallen. het is een geluk, dat die dikke rooie onder ons Toontje bezig had gezien. daardoor werd Toontje wakker in het Zuiderziekenhuis, uit coma door onderkoeling. die ouwe, heeft Toontje nooit meer gezien... vice versa...
naar die dikke rooie heb ik nog een kater vernoemd, de Rooie. ook zijn leven heb ik diverse keren gered...
vice versa...
graaft zich naar buiten...
en zo zat Toontje zo maar alleen, met die ouwe op de Marthalaan. voor die ouwe was het natuurlijk een ramp, want die moest voortaan rondjes gaan fietsen rond zijn eigen kerk, bij abstinentie van een of andere juf die op Toontje paste. er was natuurlijk die dikke rooie, van de flat recht beneden ons, maar dat was al eerder fout gelopen. en nu, met Ans weg, zat partnerruil er ook niet meer in. Toontje mocht daar gelukkig nog overblijven van school, maar ging inmiddels liever thuis eten, want hij had de sleutel...
inmiddels had Toontje de beste tijd van zijn korte leventje; hij kreeg een nieuwe fiets, hij kreeg ineens een tientje (4 harde zilveren knaken uit 1969!) zakgeld in de week, strips van Suske en Wiske, Kuifje, Roodbaard, stapels Matchbox en Dinky-Toys, Mecano, en van die elektronicadozen van Phillips. ook nog een transistor-radiootje, en stapels singletjes. Elvis, Zager and Evans, Shocking Blue, Louis Armstrong, Percy Sledge. verder verslond Toontje boeken, ook in het Engels. in de schoolvakantie's stond Toontje vol trots naast die ouwe te klussen in de bouw...
want die ouwe kon heus wel wat, hij was ambachtelijk meubelmaker, scheeps-interieur-betimmeraar,
soms werd een vakantie ook wel eens doorgebracht bij pronte nicht Olga. die was inmiddels eerbaar getrouwd met een Marinier, Dick Bakker. op zijn 35e gepensioneerd van actieve dienst, was hij nu badmeester/duikinstructeur geworden. Toontje lag dus vaak in het water, snorkelde en dook, en hij leerde sportvissen! dat was Toontjes redding...
de beste tijd van de jeugd van Toontje, precies één heel jaar. het ging eigenlijk prima, tot die ouwe weer tegen een wijf aanliep...
inmiddels had Toontje de beste tijd van zijn korte leventje; hij kreeg een nieuwe fiets, hij kreeg ineens een tientje (4 harde zilveren knaken uit 1969!) zakgeld in de week, strips van Suske en Wiske, Kuifje, Roodbaard, stapels Matchbox en Dinky-Toys, Mecano, en van die elektronicadozen van Phillips. ook nog een transistor-radiootje, en stapels singletjes. Elvis, Zager and Evans, Shocking Blue, Louis Armstrong, Percy Sledge. verder verslond Toontje boeken, ook in het Engels. in de schoolvakantie's stond Toontje vol trots naast die ouwe te klussen in de bouw...
want die ouwe kon heus wel wat, hij was ambachtelijk meubelmaker, scheeps-interieur-betimmeraar,
soms werd een vakantie ook wel eens doorgebracht bij pronte nicht Olga. die was inmiddels eerbaar getrouwd met een Marinier, Dick Bakker. op zijn 35e gepensioneerd van actieve dienst, was hij nu badmeester/duikinstructeur geworden. Toontje lag dus vaak in het water, snorkelde en dook, en hij leerde sportvissen! dat was Toontjes redding...
de beste tijd van de jeugd van Toontje, precies één heel jaar. het ging eigenlijk prima, tot die ouwe weer tegen een wijf aanliep...
graaft meer bio...
Toontje had het dus allesbehalve naar zijn zin, in de nieuwe habitat Hoogvliet, wijk Oudeland. het spannendste wat daar ooit is gebeurd, is de ontploffing van de nafta-kraker op het Shell-terrein aan de Botlekweg, 20 januari 1968. In de gehele wijk, lagen alle ruiten eruit. De brandweer was overbezet...
stiekum, had Toontje gehoopt, dat de hele wijk in de fik zou vliegen, met die vervelende Ans derbij. but no such luck, de hele bende bleef overeind. afgezien dan van het huwelijk van de ouwe met Ans. ergens rond zijn 10e, op 3 september, was de officiële scheiding een feit. de ouwe had haar abortus opgedrongen, en wilde van haar af. zijn overspel was niet aan te tonen...
exit Ans, met lege handen...
Toontje vond het geen groot verlies, want nu dacht hij die ouwe voor zichzelf te hebben. het was een behoorlijk aantrekkelijke man, toen 35 en in de kracht van zijn leven. natuurlijk gebronsd, zwartharig, met dank aan zijn Spaanse moeder Martha. en daarnaast overtuigd swinger, dat was toen in. ook partnerruil was aan de orde van de dag. Toontje had ook toen diverse tantes...
stiekum, had Toontje gehoopt, dat de hele wijk in de fik zou vliegen, met die vervelende Ans derbij. but no such luck, de hele bende bleef overeind. afgezien dan van het huwelijk van de ouwe met Ans. ergens rond zijn 10e, op 3 september, was de officiële scheiding een feit. de ouwe had haar abortus opgedrongen, en wilde van haar af. zijn overspel was niet aan te tonen...
exit Ans, met lege handen...
Toontje vond het geen groot verlies, want nu dacht hij die ouwe voor zichzelf te hebben. het was een behoorlijk aantrekkelijke man, toen 35 en in de kracht van zijn leven. natuurlijk gebronsd, zwartharig, met dank aan zijn Spaanse moeder Martha. en daarnaast overtuigd swinger, dat was toen in. ook partnerruil was aan de orde van de dag. Toontje had ook toen diverse tantes...
the continuing story...
zoals gezegd, had Toontje het uitstekend naar zijn zin. peetoom Peet was op zich een goede vader, goed van eten en drinken, en aan vrouwelijke aandacht had Toontje geen gebrek. dat al deze dames van lichte zeden waren deed hem geen zier, want voor hem waren hun attenties volstrekt gratis, en belangeloos. had Toontje op deze wijze zijn puberteit mogen halen, dan had zelfs gratis seksuele voorlichting tot zijn zegeningen kunnen behoren. wellicht had aangetrouwde neef Tattoo Bob hem zelfs nog wel aan een eerbare baan kunnen helpen als inktprikker, want Toontje tekende graag. nicht Olga liep zelfs rond met een piece van zijn handje, gezet door Bob op haar linkerschouder. het was een slordig roosje, maar ze droeg het met trots...
dit kon natuurlijk niet lang duren. de moeder en de zus van de vader van Toontje vonden het namelijk allemaal maar niks. Toontje moest gewoon naar school, en hij moest een moeder. zo gezegd, zo gedaan. de vader van Toontje trok weer bij zijn moeder in, met medeneming van Toontje, en ging op zoek naar een geschikte moeder. die vond hij in Friesland, geplukt uit zijn eindeloze schare van vriendinnen. ene Ans, moest het worden...
er werd getrouwd, en aansluitend verhuist naar het slaapdorp Hoogvliet, onder de spreekwoordelijk stinkende rook van Pernis. een lelijke jaren '60 nieuwbouwflat aan de Marthalaan, en Toontje was op school gezet aan de Othelloweg. de Guiseppe Verdi-school. weg waren alle leuke tantes, en weg was het zorgeloze leventje op de Kaap...
moeder Ans was geen hartelijke vrouw, en verre van aantrekkelijk. het was een misbaksel van het zuiverste water. zoals al eerder gezegd, had Toontjes vader een slechte hand van vrouwen uitzoeken, en had dit exemplaar vermoedelijk uitgezocht op haar moederlijke eigenschappen. Toontje heeft daar nooit enig bewijs voor kunnen vinden...
aldus kon Toontjes pa zijn oude leventje weer op pakken, van hoeren en snoeren ver van huis. Toontje was onder de pannen...
dit kon natuurlijk niet lang duren. de moeder en de zus van de vader van Toontje vonden het namelijk allemaal maar niks. Toontje moest gewoon naar school, en hij moest een moeder. zo gezegd, zo gedaan. de vader van Toontje trok weer bij zijn moeder in, met medeneming van Toontje, en ging op zoek naar een geschikte moeder. die vond hij in Friesland, geplukt uit zijn eindeloze schare van vriendinnen. ene Ans, moest het worden...
er werd getrouwd, en aansluitend verhuist naar het slaapdorp Hoogvliet, onder de spreekwoordelijk stinkende rook van Pernis. een lelijke jaren '60 nieuwbouwflat aan de Marthalaan, en Toontje was op school gezet aan de Othelloweg. de Guiseppe Verdi-school. weg waren alle leuke tantes, en weg was het zorgeloze leventje op de Kaap...
moeder Ans was geen hartelijke vrouw, en verre van aantrekkelijk. het was een misbaksel van het zuiverste water. zoals al eerder gezegd, had Toontjes vader een slechte hand van vrouwen uitzoeken, en had dit exemplaar vermoedelijk uitgezocht op haar moederlijke eigenschappen. Toontje heeft daar nooit enig bewijs voor kunnen vinden...
aldus kon Toontjes pa zijn oude leventje weer op pakken, van hoeren en snoeren ver van huis. Toontje was onder de pannen...
meer nadere kennismaking
Kleine Toon is geboren in het huis van peetvader Peet Vermeulen. de volle zwager van de vader van Toontje, getrouwd met oudere zus Sijt. Peet en Sijt hadden een pronte dochter Olga; het eerste lekkere wijf dat Toontje ooit zag, en tevens een soort van surrogaatmoeder. de vader van Toontje had namelijk niet zo'n goede hand van vrouwen uitkiezen. in plat hollands: hij nam het niet zo nauw, met de huwelijks(t)rouw... genoeg over die lul...
voor Kleine Toon, die vader Peet vaker zag dan zijn eigen ouwe, was het havenkwartier van Katendrecht helemaal geweldig; ome Peet zat gewoon in de kroeg de hele dag, en had vermoedelijk een paar meiden zitten. Zijn dochter Olga had verkering met buurman Tattoo Bob, dus was al uit huis. Tante Sijt zat hele dagen bij haar eigen gebrekkige ouders aan huis, dus waar moest al die poen vandaan komen?
Toontje kon eten wat hij wilde, drinken wat hij wilde; en dan nog al die leuke tantes om hem heen. want zo noemde Ome Peet al die Kaapse Blommen, die maar geen genoeg van Toontje kregen. zijn eigen moeder had zijn vader al enige jaren daarvoor verlaten, en had het blaag aan hem overgelaten.
de verzoekingen van de Heilige Antonius waren er niks bij, zullen we maar zeggen. Toontje en de vrouwtjes. en tja, die alco-hol die ging er bij wijze van slaaphulp al met de paplepel in. of een advocaatje met slagboom, of een brandewijn met suiker. slapen, kreng...
voor de duidelijkheid, 213c is met 213b de linker van de twee deuren links. de rechterdeur is van het benedenhuis 213a. 213c is dus het huis net boven de rand van de foto, en staat er dus eigenlijk niet op. nicht Olga heeft nog enige tijd gewoond op 211 b, boven de tattoo-shop van bijna-neef Bob...
voor de goede orde: de vader en moeder van Toontje hebben nog een maand samen gewoond op het achterhuis van 213c... hierna gingen ze uit elkaar, omdat er onduidelijkheid was gerezen over wie Toontjes echte vader was...
het had ook maar zo gekund, of Toontje was er niet eens geweest... op verzoek van de vader van Toontje, had tante Sijt hem nog wel willen aborteren, met de breinaald, zoals dat toen gebruikelijk was met ongewenste kinderen... de moeder van Toontje hield voet bij stuk, dus dankzij haar lezen jullie dit...
voor Kleine Toon, die vader Peet vaker zag dan zijn eigen ouwe, was het havenkwartier van Katendrecht helemaal geweldig; ome Peet zat gewoon in de kroeg de hele dag, en had vermoedelijk een paar meiden zitten. Zijn dochter Olga had verkering met buurman Tattoo Bob, dus was al uit huis. Tante Sijt zat hele dagen bij haar eigen gebrekkige ouders aan huis, dus waar moest al die poen vandaan komen?
Toontje kon eten wat hij wilde, drinken wat hij wilde; en dan nog al die leuke tantes om hem heen. want zo noemde Ome Peet al die Kaapse Blommen, die maar geen genoeg van Toontje kregen. zijn eigen moeder had zijn vader al enige jaren daarvoor verlaten, en had het blaag aan hem overgelaten.
de verzoekingen van de Heilige Antonius waren er niks bij, zullen we maar zeggen. Toontje en de vrouwtjes. en tja, die alco-hol die ging er bij wijze van slaaphulp al met de paplepel in. of een advocaatje met slagboom, of een brandewijn met suiker. slapen, kreng...
voor de duidelijkheid, 213c is met 213b de linker van de twee deuren links. de rechterdeur is van het benedenhuis 213a. 213c is dus het huis net boven de rand van de foto, en staat er dus eigenlijk niet op. nicht Olga heeft nog enige tijd gewoond op 211 b, boven de tattoo-shop van bijna-neef Bob...
voor de goede orde: de vader en moeder van Toontje hebben nog een maand samen gewoond op het achterhuis van 213c... hierna gingen ze uit elkaar, omdat er onduidelijkheid was gerezen over wie Toontjes echte vader was...
het had ook maar zo gekund, of Toontje was er niet eens geweest... op verzoek van de vader van Toontje, had tante Sijt hem nog wel willen aborteren, met de breinaald, zoals dat toen gebruikelijk was met ongewenste kinderen... de moeder van Toontje hield voet bij stuk, dus dankzij haar lezen jullie dit...
Nadere kennismaking...
Antonius Vermeulen is net als zijn naamgever Antonius de Grote, al op jonge leeftijd in de woestijn belandt. de grote voorganger verloor zijn rijke ouders, en gaf vervolgens wat ze voor die fluim hadden gespaard weg aan de armen, en ging geheel eenzaam in de woestijn het Christendom stichten. aldus Wikipedia...
wat men ook op Wikipedia kan vinden, is dat deze braverik blootstond aan nogal wat spreekwoordelijke verzoekingen. Antonius Vermeulen ziet hem dan ook als de beschermheilige van alle verslaafden op aarde. zonder geld, en knalverslaafd. een beetje een loser, zeg maar. maar dan mét drank en vrouwen. kortom, een rolmodel...
maar hier houden de gelijkenissen niet op. immers net als de Grote Toon - zo noem ik hem voortaan - doet Antonius Vermeulen ook niet aan vriendjespolitiek. Kleine Toon heeft geen vriendjes, maar volgelingen. een soort fan's, maar dan met een twist...
deze volgelingen leggen hem geen duimbreed in de weg, want dat heeft geen zin. Kleine Toon lult ze weg, of verwijdert eenvoudigweg hun bijdrage(n) weg. dit doet hij overigens niet uit eigenbelang en niet zelden zonder tegenzin. Kleine Toon haat censuur, maar houdt wel zijn stoepje schoon...
mochten op deze tijdlijn, ooit onwelvoeglijkheden worden vertoond, dan zijn ze zonder uitzondering gebezigd door Kleine Toon. Toontje is daar een beetje een zeikerd in, maar goed het is zijn feestje. hij draait wel bij, als er niemand komt kijken...
OW JA... nog 1 onhebbelijkheid over Toontje: hij is luidruchtig, want hij heeft een doof oor. links, voor de kijkers rechts... daar zitten de meeste van zijn volgelingen, aan zijn dove oor. en o ja... hij is dol op foute religieuze grappen...
===
lopen een Christen, een Moslim, en de onvermijdelijke Jood in de woestijn...
ze sterven van de dorst, en staan op het punt het loodje te leggen...
plotseling, een oase
geen luchtspiegeling bij benadering...
ze slepen zichzelf naar de oever
om zich te laven...
vraagt de Christen aan de Moslim: "Waarom drink je niet, het is heerlijk helder water?"
zegt de Moslim: "Zie je die Jood er niet overheen lopen? Dat kan ik niet meer drinken..."
wat men ook op Wikipedia kan vinden, is dat deze braverik blootstond aan nogal wat spreekwoordelijke verzoekingen. Antonius Vermeulen ziet hem dan ook als de beschermheilige van alle verslaafden op aarde. zonder geld, en knalverslaafd. een beetje een loser, zeg maar. maar dan mét drank en vrouwen. kortom, een rolmodel...
maar hier houden de gelijkenissen niet op. immers net als de Grote Toon - zo noem ik hem voortaan - doet Antonius Vermeulen ook niet aan vriendjespolitiek. Kleine Toon heeft geen vriendjes, maar volgelingen. een soort fan's, maar dan met een twist...
deze volgelingen leggen hem geen duimbreed in de weg, want dat heeft geen zin. Kleine Toon lult ze weg, of verwijdert eenvoudigweg hun bijdrage(n) weg. dit doet hij overigens niet uit eigenbelang en niet zelden zonder tegenzin. Kleine Toon haat censuur, maar houdt wel zijn stoepje schoon...
mochten op deze tijdlijn, ooit onwelvoeglijkheden worden vertoond, dan zijn ze zonder uitzondering gebezigd door Kleine Toon. Toontje is daar een beetje een zeikerd in, maar goed het is zijn feestje. hij draait wel bij, als er niemand komt kijken...
OW JA... nog 1 onhebbelijkheid over Toontje: hij is luidruchtig, want hij heeft een doof oor. links, voor de kijkers rechts... daar zitten de meeste van zijn volgelingen, aan zijn dove oor. en o ja... hij is dol op foute religieuze grappen...
===
lopen een Christen, een Moslim, en de onvermijdelijke Jood in de woestijn...
ze sterven van de dorst, en staan op het punt het loodje te leggen...
plotseling, een oase
geen luchtspiegeling bij benadering...
ze slepen zichzelf naar de oever
om zich te laven...
vraagt de Christen aan de Moslim: "Waarom drink je niet, het is heerlijk helder water?"
zegt de Moslim: "Zie je die Jood er niet overheen lopen? Dat kan ik niet meer drinken..."
laat even met zich kennismaken...
Antonius Vermeulen is het schrijvers-pseudoniem van Ron Vonk, in het leven geroepen om een scheiding aan te brengen tussen de twee werelden, die zich daar afspelen...
het is Antonius niet te doen om het normale Facebook-geneuzel, waar die Vonk zich mee vermoeit. deze heilige Antonius doet niet aan vriendschappen, volgt geen pagina's of anderen, en doet niet mee aan de waan van de dag...
in die zin, doet hij dan ook meer denken aan Antonius de Grote van Egypte - de vader van het kloosterleven, zie hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius_van_Egypte - dan aan Antonius van Padua - brenger van verloren zaken, zie hierhttp://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius_van_Padua - want als je iets kwijt bent, zoek het dan gerust zelf op. het staat in ieder geval niet op zijn tijdlijn...
de naam Vermeulen dankt Antonius aan de volle zwager van zijn vader, die hem het alco-holisme heeft bijgebracht, en de zucht naar de zee en het open water. Ome Peet Vermeulen had nog gediend bij het Vreemdelingenlegioen, dus wist wat ware dorst betekende. Antonius pas zijn wijze lessen nog dagelijks toe...
de naam Antonius dankt hij - afgezien van zijn eigen vader - aan de vader van zijn vader. dit was op zijn beurt een wijze man, die al snel inzag, dat zijn zoon nergens voor deugde. die dit aansluitend al snel wist over te brengen op de vrucht van zijn eigen lendenen...
in die zin, is het fenomeen Antonius Vermeulen afdoende verklaard. het is een deugniet...
deze schelmenroman is ontstaan als autobiografisch document op Facebook, nu ook beschikbaar als blog...
het is Antonius niet te doen om het normale Facebook-geneuzel, waar die Vonk zich mee vermoeit. deze heilige Antonius doet niet aan vriendschappen, volgt geen pagina's of anderen, en doet niet mee aan de waan van de dag...
in die zin, doet hij dan ook meer denken aan Antonius de Grote van Egypte - de vader van het kloosterleven, zie hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius_van_Egypte - dan aan Antonius van Padua - brenger van verloren zaken, zie hierhttp://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius_van_Padua - want als je iets kwijt bent, zoek het dan gerust zelf op. het staat in ieder geval niet op zijn tijdlijn...
de naam Vermeulen dankt Antonius aan de volle zwager van zijn vader, die hem het alco-holisme heeft bijgebracht, en de zucht naar de zee en het open water. Ome Peet Vermeulen had nog gediend bij het Vreemdelingenlegioen, dus wist wat ware dorst betekende. Antonius pas zijn wijze lessen nog dagelijks toe...
de naam Antonius dankt hij - afgezien van zijn eigen vader - aan de vader van zijn vader. dit was op zijn beurt een wijze man, die al snel inzag, dat zijn zoon nergens voor deugde. die dit aansluitend al snel wist over te brengen op de vrucht van zijn eigen lendenen...
in die zin, is het fenomeen Antonius Vermeulen afdoende verklaard. het is een deugniet...
deze schelmenroman is ontstaan als autobiografisch document op Facebook, nu ook beschikbaar als blog...
Abonneren op:
Posts (Atom)